آشنایی کامل با آرامگاه سعدیه شیرازی و معماری آن

همه‌ی ما تا بحال نام سعدیه که مقبره شاعر با شکوه و پرآوازه کشورمان سعدی شیرین سخن است را شنیده‌ایم. شاعری که زبان فارسی وام دار اوست و بعد از مدت زمان زیادی در حدود ۷۰۰ سال هنوز هم کلمات و حرف‌های اون برای ما قابل استفاده و پر کاربرد است. مزار این شاعر پرأفتخار کشور ما که سعدیه نام دارد، روزگاری محل زندگی و انجام فعالیت‌ها و آموزش‌های وی بوده است که بعد از وفات سعدی بزرگ به آرامگاه ابدی او تبدیل شده است.

تأثیر بی‌نظیر سعدی بزرگ بر زبان فارسی غیرقابل انکار است و سالیان درازی از آثار گران‌سنگ این شاعر برای آموزش در مدارس و مکتب خانه‌ها استفاده می‌شده است. سعدی با القابی همچون استاد، استاد سخن، پادشاه سخن و شیخ اجل شناخته می‌شود که دلیل اطلاق این القاب سبک ساده‌نویسی و قابل فهم بودن آثار وی بوده است.

از سال ۱۳۵۴ بود که آرامگاه سعدی بزرگ ثبت ملی شد و جزء آثار ملی ایران شناخته شد. نقش آرامگاه این شاعر بزرگ بر روی سکه‌های پانصد ریالی برنزی و اسکناس‌های یکصد هزار ریالی جمهوری اسلامی ایران دیده می‌شود. در این مقاله از وب سایت گردیشه با ما همراه باشید تا به معرفی سعدیه شیراز و معماری این بنا بپردازیم.

سعدی کیست؟

قبل از هرچیز بهتر است بدانیم که سعدی که بود و با او آشنا شویم.

ابومحمد مشرف الدین مصلح بن عبدالله که با تخلص سعدی شناخته می‌شود، شاعر و نویسنده ایرانی است که در سال ۶۰۶ هجری قمری دیده به جهان گشود و در سال ۶۹۰ هجری قمری شمع عمرش خاموش شد. سعدی در یکی از مهم‌ترین مراکز علمی جهان اسلام بنام نظامیه بغداد که عالمان بسیاری در آن مشغول به تدریس بودند، علم آموخت. سعدی پس از پایان دوران تحصیل خود به مدت ۳۰ سال به مناطق بسیاری سفر کرد و به شغل واعظی مشغول شد و سپس به زادگاه خود شیراز بازگشت و در همانجا وفات یافت.

همانطور که پیشتر عنوان شد، سعدی بزرگ تأثیر چشمگیری بر زبان فارسی گذاشت و امروزه شباهت بسیاری بین زبان سعدی و زبان حال ما یافت می‌شود. سالیان درازی از آثار او بعنوان منبع آموزش در مدارس و مکتب خانه استفاده می‌شده است. تعداد زیادی از ضرب المثل‌های متداول امروزه نیز از آثار سعدی بزرگ برگرفته شده‌اند.

یکی از ویژگی‌های منحصر به فردی که در آثار سعدی دیده می‌شد ساده‌نویسی است چیزی که در نویسندگان و شعرای ماقبل و هم دوره‌ی سعدی کمتر پیدا می‌شود. سعدی به دلیل این سبک از نوشتار خود به حدی شهرت یافت که او را استاد سخن، پادشاه سخن و شیخ اجل مینامند.

آثار به جا مانده از سعدی در کتاب کلیات این شاعر جمع‌آوری شده است و کتب گلستان، بوستان و غزلیات وی نیز به صورت جداگانه و مستقل به چاپ رسیده‌اند. بوستان و گلستان سعدی دارای مضامین اخلاقی بی‌شماری است که علاوه بر شعرای فارسی زبان، حتی در آثار‌اندیشمندان غربی مانند گوته آلمانی و ولتر فرانسوی نیز اثر آن دیده می‌شود.

تاریخچه تأسیس سعدیه

سعدی در اواخر عمر خود را در خانقاهی سپری می‌کرده است که بعد از وفاتش به محل دفن و او بدل شده است که در حال حاضر ما از آن به عنوان آرامگاه سعدی یاد می‌کنیم. به محلی که صوفیان و درویشان برای زندگی، آموزش و گردهمایی و فعالیت‌های خویش در نظر می‌گیرند، خانقاه یا خانگاه گفته می‌شود. این بنا‌ها در اکثر نقاط اسلامی به ویژه مناطق تحت تأثیر اسلام در ایران، مشاهده می‌شود.

ساخت اولین مقبره برای سعدی

محل دفت سعدی شیرازی اولین بار در قرن هفتم و بعد از وفات او ساخته شد. این مقبره توسط شمس الدین محمد، صاحب دیوانی وزیر معروف اباقاجان که دومین پادشاه از سلسله ایلخانان بود ساخته شد. نقل قول‌های مختلفی درباره‌ی زمان ساخت آرامگاه برای سعدی وجود دارد. طبق این گزارشات که توسط ابن بطوطه نگاشته شده است، ۳۵ سال و یا ۵۷ سال بعد از درگذشت سعدی آرامگاهی بر مزار وی ایجاد شده است.

ابن بطوطه در گزارش‌های خود می‌نویسد که مردمی که برای بازدید از مقبره سعدی شیرازی می‌آمدند، جامه‌های خود را در حوضچه‌های مرمرین باغ که آب آن‌ها از سالیان قبل از ورود اسلام نیز جریان داشته، شستشو می‌دادند زیرا معتقد بودند که این آب شفابخش است.

جنید شیرازی دومین نفری بود که در کتاب خود به نام شدالازار در سال ۷۹۱ هجری قمری مقبره سعدی شیرازی را وصف نمود. شاعر قرن نهم هجری یعنی دولتشاه سمرقندی نیز در کتاب تذکره الشعراء خود که دو قرن بعد از وفات سعدی نوشته شده است، ویژگی‌های مقبره سعدی را ذکر کرده است.

ویرانی خانقاه و بازسازی آن

طبق گفته‌های میرمنشی در کتاب گلستان هنر، یعقوب ذوالقدر حکمران فارس در سال ۹۹۸هجری قمری حکم به تخریب خانقاه سعدی داد و همه چیز را با خاک یکسان کرد. در سال ۱۱۸۷ هجری قمری کریمخان زند دستور داد که بنایی از گچ و آجر برای سعدی ساخته شود که بعد‌ها به عمارت ملوکانه شهرت یافت. طبقه پایین این بنای ساخته شده راهرویی دارد که در قسمت شرقی و غربی آن دو اتاق کرسی دار وجود داشت و پلکان طبقه‌ی دوم بنا از آنجا شروع می‌شده است.

درون اتاقی که در بخش شرقی بنا قرار دارد، مزار سعدی قرار داشت که سازه‌ای از چوب بر روی آن قرار داشته است. در قسمت غربی راهروی این بنا دو اتاق قرار داشت که شوریده شیرازی ملقب به فصیح الملک که شاعری نابینا بود در یکی از اتاق‌های غربی آن دفن گشت. طبقه بالایی این بنا از نظر ساخت با طبقه پایینی یکسان بود اما بر روی اتاقی شرقی عمارت از جهت احترام به علت این که مزار شیخ اجل آنجا بود، اتاقی ساخته نشد و سقف آن حدود دو طبقه ارتفاع داشته است.

مقبره سعدی در دوره قاجار

طبق گفته‌های تاریخی، در اوایل دوران حکومت قاجار عده‌ای سعدی را به اهل سنت نسبت دادند و این مسأله باعث شد که دستور تخریب و شکستن سنگ مزار سعدی توسط یکی از علمای شیراز صادر شود که پس از این اتفاق به دستور علی اکبر خان قوام الملک شیرازی که یکی از رجال سیاسی به شمار می‌رفت، سنگی بر روی مزار سعدی نصب گشت.

او سپس یکی از اشعاری که سعدی در ستایش و وصف پیامبر اسلام سروده بود را با ایجاد اندکی تغییر روی آن حک کرد که این سنگ مزار سالیان زیادی بر روی مزار سعدی قرار داشت و بعد از آغاز ساخت آرامگاه فعلی سعدی تعویض شد.

در سال ۱۳۰۱ خورشیدی، فتحعلی خان صاحب دیوان که داماد فتحعلی شاه قاجار بود، به مرمت آرامگاه و مقبره سعدی پرداخت. چندین سال بعد از این اتفاق نیز فردی بنام حبیب الله خان قوام الملک که از خاندان مشهور قوام الملک در شیراز بود، حکم به تعمیر و بازسازی بخش‌هایی از بنای مقبره داد و پس از آن اداره آن را به فردی به اسم کربلایی سید زین العابدین چینی سپرد که‌ایشان هم در سال ۱۳۲۱ خورشیدی چشم از جهان فرو بست.

احیای مجموعه سعدیه در دوره پهلوی

شعبه انجمن آثار ملی که با دبیری استاد علی سامی همراه بود، در سال ۱۳۲۴ خورشیدی در شیراز بوجود آمد. احیای مجموعه سعدیه از نخستین‌ایده‌هایی بود که همان ابتدا در این انجمن مطرح شد. در سال ۱۳۲۵ برای تأمین هزینه‌های این کار دولت مقرر کرد که از درآمد حاصل از فروش قند و شکر ازاد در کارخانه قند مرودشت، از فروش هر کیلو مبلغ دو ریال بابت ساختمان مقبره سعدی هزینه پرداخت شود.

این اقدام تنها بخش کوچکی از اقدامات در جهت حفظ و نگهداری این مجموعه بود و کار‌های عملی و جدی از سال ۱۳۲۷ در کشور آغاز شد. ریاست انجمن آثار ملی کشور و بیرکلی یونسکو در آن سال‌ها بع عهده علی اصغر خان حکمت و دبیری انجمن آثار ملی در شیراز نیز به عهده استاد علی سامی بود.

دوران کریمخان

بنایی که در دوران کریمخان ساخته شد تا سال ۱۳۲۷ خورشیدی و به لطف بازسازی‌ها و مرمت‌هایی که در دوره‌های مختلف انجام شده بود پابرجا بود. در سال ۱۳۲۷ بود که موافقت‌های اولیه برای احیای سعدیه اخذ شد و پس از آن از معمار و تاریخ‌شناس فرانسوی بنام آندره گدار دعوت بعمل آمد تا به شیراز رفته و نظر خود را در این باره عنوان کند.

طبق گزارشاتی که انجمن آثار ملی داده است پس از جروبحث‌های بسیاری که در سال ۱۳۲۸ انجام شد، قراردادی برای طراحی آرامگاه با یک شرکت ساختمانی به امضا رسید و مهندسان فروغی و صادق به عنوان طراحان بنای سعدیه آغاز به کار کردند.

عملیات ساخت آرامگاه سعدی که توسط طراحانی ایرانی و معماران و کارگران شیرازی آغاز شده بود، در اسفند ماه ۱۳۳۰ به پایان رسید. بنای این آرامگاه با الهام گرفتن از کاخ چهلستون و ترکیبی از معماری قدیمی و جدید ایرانی طراحی شد. این آرامگاه که در فضایی به مساحت ۷۷۰۰ متر مربع ساخته شد، هزینه‌ای ۹۸۰ هزار تومان داشت. پس از اجرای طرح مهندس فروغی و ساخت آرامگاه، انجمن آثار ملی این بنا را اینگونه توصیف می‌کند: معماری این بنا، متشکل از یک ایوان ستون دار بلند و یک رواق کشیده است که به صورت یک L در آمده است.

آرامگاه سعدی در روز ۱۱ اردیبهشت ماه و با حضور وزیر فرهنگ وقت، دکتر محمود حسابی و علی اصغر خان حکمت و تعدادی از شعراء، نویسندگان، بازرگانان و صاحب مقامان در آن زمان افتتاح گشت. یک روز بعد از این اتفاق از مجسمه سعدی شیرازی که در دروازه اصفهان نصب شده بود رونمایی شد. این مجسمه توسط هنرمند برجسته کشور، استاد ابوالحسن صدیقی طراحی و ساخته شد و انجمن آثار ملی، چیزی در حدود ۱۴۵۰۰ تومان به منظور قدردانی از زحمات این هنرمند به‌ایشان اهدا کرد.

در دوران پس از انقلاب اسلامی و در سال ۱۳۸۰، شهرداری شیراز با همکاری وزارت مسکن و شهرسازی در جریان طرح توسعه محوطه آرامگاه، با اجراء طرحی وسعت این مجموعه را به ۵/۴ هکتار رساند.

معماری مجموعه سعدیه و آرامگاه سعدی

همانطور که پیش‌تر عنوان شد ساختمان فعلی آرامگاه سعدی در سال ۱۳۳۰، توسط معمار مدرنیست ایرانی مهندس فروغی با همکاری مهندس صادق ساخته شده است که تلفیقی از عناصر معماری سنتی ایران در آن مشاهده می‌شود. زیربنای ساختمان آرامگاه که به سبک ایرانی طراحی و ساخته شده است در حد. د ۲۵۷ متر مربع می‌باشد.

نمای بیرونی این بنا مکعب مانند دیده می‌شود اما داخل این ساختمان طرحی هشت ضلعی دارد که دیوار‌هایی از جنس مرمر با گنبدی لاجوردی آن را تشکیل داده‌اند. برای تزئین نمای خارج این بنا از سنگ تراورتن و برای نمای داخل از سنگ مرمر استفاده شده است. سنگ‌های سیاه رنگ برای استفاده در پایه‌های بنا به کار رفته‌اند و در ستون‌ها و جلوی ایوان این بنا از سنگ گرانیت قرمز بکار رفته است.

بدنه اصلی بنای این ساختمان با استفاده از سنگ سفید و کاشی تزئین شده است و برپایی ۸ ستون بلند با سنگ‌های قهوه‌ای رنگ در جلوی مقبره، زیبایی و هیبت خاصی به این ساختمان بخشیده است. گنبد مقبره سعدی نیز با کاشی‌هایی فیروزه‌ای زینت داده شده که طرح و جلوه‌ای خاص را در معرض دید قرار می‌دهد.

ساختمان اصلی مقبره را دو ایوان عمود بر هم شکل داده‌اند که در زاویه میان این دو عمود و دست در وسط عمارت هشت ضلعی، قبر شیخ اجل قرار دارد. در هفت ضلع از ساختمان بنا، هفت کتیبه منقش به اشعاری از گلستان، بوستان، بدایع و طیبات شیخ که به خط استاد ابراهیم بوذری نوشته شده‌اند، نصب شده است. کتیبه‌ای از علی اصغر حکمت نیز وجود دارد که شرح و توضیحی درباره چگونگی ساخت مقبره بر آن حک شده است.

قنات و حوض‌های سعدیه

ویژگی‌های یک باغ ایرانی را می‌توان در محوطه سعدی مشاهده کرد. از مهم‌ترین خصلت‌های اینگونه باغ‌ها، وجود آب و گردیدن آن در داخل و به دور باغ است. قنات‌ها و حوض‌هایی در مجموعه سعدیه وجود دارند که می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:

قنات سعدیه

این قنات که در زیر صحن آرامگاه شیخ واقع شده در عمق ده متری زمین قرار دارد. آب این قنات که حاوی جیوه و مواد گوگردی است در زیر زمین جریان دارد و در انتها به حوضی بنام حوض ماهی ریخته می‌شود.

حوض ماهی

حوض ماهی که یکی از معروفترین حوض‌های مجموعه سعدیه محسوب می‌شود در قسمت چپ آرامگاه قرار دارد که شکلی داخلی آن به صورت هشت ضلعی می‌باشد و زیربنای ان به ۳۰ متر مربع می‌رسد. این حوض با ۲۸ پله به صحن مقبره وصل می‌شود و طبق نقل‌های تاریخی گفته شده که شیخ اجل حوضچه‌هایی از سنگ مرمر را ایجاد کرده بود که آب در آن جاری می‌شدخ است و شستشو در این آب به خصوص در شب چهارشنبه سوری از رسوم و باور‌های مردم شیراز به شمار می‌رفته است.

بعد از گدشت چند وقت از ساخت مقبره سعدی، دیگر کسی حق آب تنی در این حوض را نداشت و از دسترسی مردم به آن جلوگیری شد. در حال حاضر محلی در فاصله ۱۵۰ متری از آرامگاه وجود دارد که آب بر روی زمین جاری می‌شود. کوچه حمام سعدی نامی است که امروزه بر این محل اطلاق می‌شود و مردم برای برآورده شدن حاجات و خواسته‌های خود در آنجا آب تنی می‌کنند.

هم اکنون از ساعت ۱۲ ظهر روز چهارشنبه تا ۲۴ بامداد، این مکان به آب تنی دختران و بانوان اختصاص دارد و از ساعت ۲۴ تا ۸ صبج نیز پسران و مردان می‌توانند از آن استفاده کنند. هرساله عده‌ای زیادی از مردم در این روز به کوچه حمام سعدی می‌آیند و اعتقاد دارند که این آب باعث رفع گرفتاری‌ها و مشکلات آنان می‌شود. عده نیز برای امام زمان عج نامه‌ای مینوسند و آن را در آب انداخته و حاجات خود را طلب می‌کنند.

قنات ماهی سعدی

از قدیم الایام مردم شیراز اعتقاد داشتند که آب قنات ماهی سعدی، باعث از بین رفتن سحر و جادو شده و مشکلات ناشی از آن را نیز برطرف می‌کند. اغلب کشاورزان برای دفع حشرات موذی و مضر و برداشت محصول برداشت، یک ظرف از این آب را در مزارع خود میریزند.

یکی دیگر از باور‌های مردم این است که اگر لباس‌های خودشان را در آب سعدیه بشویند، دیگر گرفتاری بیماری‌ها نخواهند شد و یا راه درمان راحت‌تری را طی می‌کنند. در گذشته نیز مردم برای پخت آش نذری که به آن دیگ‌جوش می‌گویند در این محله جمع می‌شدند و از صبح تا شب به شادی و جشن می‌پرداختند.

آن‌ها اعتقاد به حضور یک ماهی قرمز که یک حلقه طلایی در بینی دارد و در آب بالا و پایین می‌رود، داشتند و همین مسأله موجب می‌شد که هیچکس در این محل ماهی نگیرد تا مبادا با شکار این ماهی افسانه‌ای باعث رخ دادن بی‌اقبالی برای خود شود.

در سال ۱۳۷۲ استاد تیرانداز، کاشی کاری‌های داخل حوض ماهی را انجام که شباهت بسیاری به سبک سلجوقی دارد طراحی کرد و سپس این کار توسط میراث فرهنگی به اجرا رسید.

در بالای‌ای حوض، یک نورگیر هشت ضلعی که دو نورگیر چهار ضلعی نیز در اطراف آن قرار دارند، مشاهده می‌شود. در گذشته مردم سکه‌هایی در جهت برآورده شدن حوائج خود در این حوض میانداختند ولی در حال حاضر به علت اینکه این حوض دیگر آبی ندارند، افراد سکه‌های خودشان در حوض دیگری میاندازند که در ادامه به توضیح آن خواهیم پرداخت.

حوض سکه

بعد از اینکه آب حوض ماهی کم شد، مردم برای برآورده شدن حاجات خود سراغ حوض دیگری که در جلوی رواق قرار گرفته رفتند و سکه‌های خودشان را در آن میاندازند. عده این کار را تفریح و خرافه می‌پندارند اما حقیقت این است که فلسفه این کار به آیین میترا در مذهب زرتشت مربوط می‌شود.

آب در آیین میترا به عنوان نماد پاکی شناخته می‌شود. پیروان این آیین اعتقاد داشتند که اگر بخشی از سرمایه خود را به الهه آب ببخشند، برکت و فزونی به مال و خانه‌های آنان روی خواهد آورد و انداختن پول در آب به نوعی قربانی و بذل و بخشش محسوب می‌شود.

همانطور که می‌دانید آب یکی از چهار عنصر مقدس در ادیان کهن ایرانی محسوب می‌شود که در کتاب اوستا به کرات درباره اهمیت و تقدس آب سخن سخن گفته شده است. در قسمت‌هایی از اوستا به نام آبان‌یشت و تیریشت مطالبی زیادی درباره مقدس بودن آب مطرح شده است که بر ستایش آناهیتا ایزد بانوی آب‌ها تأکید فراوانی شده است.

یکی از تاریخ نگاران و جغرافی‌دانان یونانی به نام استرابون، حدود صد سال پیش از میلاد درباره‌ی اهمیت و تقدس آب در نزد ایرانیان مطالبی عنوان کرده است:

ایرانیان زمان قربانی کردن برای آب، گودالی حفر می‌کنند تا قربانی را در آن انجام دهند؛ بدین جهت که خون قربانی باعث آلودگی آب نشود.

در قسمتی از اوستا به نام یسنا درباره حاجا دادن آب‌ها این چنین نوشته شده است:

ای زرتشت! ابتدا آروزی خود را از آب‌ها طلب کن.

یقیناً این بخش از کتاب اوستا می‌تواند قاطعانه‌ترین دلیل و پاسخ برای راز سکه انداختن مردم در آب باشد و آن را به طور واضح توضیح دهد. توجه به این نکته نیز قابل توجه است که این رسم نه تنها در ایران بلکه در کشور‌هایی نظیر ایتالیا و روسیه نیز در بین مردم رواج دارد.

مقبره سعدی

قبر شیخ اجل در میانه یک ساختمان هشت ضلعی قرار دارد که سقف آن را گنبدی زیبا و فیروزه‌ای پوشانده است. در مقابل این هشت ضلعی، ایوانی زیبا قرار دارد که راه رسیدن به آرامگاه از طریق آن ممکن می‌شود. سنگ مزاری که هم اکنون بر روی قبر سعدی قرار دارد توسط علی اکبرخان قوام الملک شیرازی نصب شده است که از جنس سنگ سماق و به رنگ سرخ کم رنگ است.

همچنین وی اشعاری از بوستان سعدی را با خطی نستعلیق بر کتیبه‌ای حک کرده و آن را بر مقبره شیخ اجل قرار داده که مضمون آن این چنین است:

کل شیء هالک و انت الباقی

کریم السجایا، جمیل الشیم نبی البرایا، شفیع الامم

مقبره شوریده شیرازی

قبور زیادی از بزرگان در اطراف مقبره سعدی مشاهده می‌شود که با وصیت خودشان آن‌ها را در این مکان به خاک سپرده‌اند. شوریده شیرازی یکی از این بزرگان به حساب می‌آید که فرزند شاعر معروف عهد صفویه، اهلی شیرازی است.

شوریده در سال ۱۲۷۶ هجری قمری در شیراز پا به این کره خاکی نهاد. شوریده به علت ابتلا به بیماری آبله در عمر هفت سالگی خود از هر دو چشم نابینا گشت اما سال‌ها بعد به شاعری بزرگ و توانمند در قطعه و قصیده تبدیل شد و در بین مردم به شهرت رسید. وی سرانجام در سال ۱۳۴۵ هجری قمری نیز چشم از جهان فرو بست.

اگر سمت چپ آرامگاه سعدی را ادامه دهید به رواقی با هفت طاق خواهید رسید که با کف‌سازی سیاه رنگ به مقبره شوریده شیرازی وصل می‌شود. آرامگاه این شاعر در اتاقی جداگانه بوده کتبیه‌ای نیز بر روی آن قرار دارد که به معرفی شاعر پرداخته و شعری از شاعر نیز بر روی کاشی‌های سرمه‌ای رنگ دیوار مشاهده می‌شود.

کتابخانه سعدیه

ساختمان سفیدی با یک تابلوی آبی رنگ در سردر آن، در ضلع غربی مقبره سعدی دیده می‌شود. این بنا که کتابخانه سعدی نام دارد. فضای کوچک اما معنویات بسیار آن هر شخصی را به سوی خود جذب می‌کند و می‌تواند افراد در در دنیای متفاوتی از‌اندیشه، علم و عرفان غرق کند.

این کتابخانه در سال ۱۳۵۱ تأسیس شد و زیر بنایی در حدود ۱۰۵ متر دارد و متشکل از یک سالن است. دو قسمت مخزن و سالن قرائت این کتابخانه توسط میز کتابدار از یکدیگر جدا شده‌اند. نهاد کتابخانه‌های عمومی کشور، وظیفه تأمین کتاب‌های این کتابخانه را دارد که به شکل زیر دسته‌بندی می‌شوند:

• کلیات کتب که به رشته خاصی مربوط نیستند مانند روزنامه‌نگاری، کتابداری و کامپیوتر
• فلسفه، روانشناسی، منطق و…
• کتب ادیان جاهن باستان، ‌یهود، مسحیت و اسلام
• جامعه‌شناسی، علوم اقتصادی، اجتماعی و سیاسی
• ریشه‌شناسی زبان‌ها، زبان‌شناسی و گویش‌ها
• علومی مانند فیزیک، شیمی، ریاضی و زیست
• علوم پزشکی، مهندسی، پوست و مو و امور مربوط به مردان و زنان
• هنر‌هایی نظیر قالی بافی، تقاشی، طراحی، معماری، تئاتر و..
• ادبیات مانند تاریخ ادبیات، ادبیات جهان، نظم و نثر، داستان‌های خارجی و ایرانی
• تاریخ و جغرافیت مثل تاریخ باستان، تاریخ ایران، تاریخ جهان، جغرافیای ایران و جهان، جغرافیای سیاسی، اقتصادی و طبیعی
• مجلات و نشریات مانند مجلات زن روز، پنجره، باران، سروش، سینما، سلام بچه‌ها، رزونامه‌های خبر و جام جم
• داستان‌ها، مذهبی، سرگرمی، روانشناسی و دیگر منابعی که برای بازدیدکنندگان جذابیت خاصی دارد و به آن‌ها علاقه نشان می‌دهند.

دیگر قسمت‌های سعدیه

برای تبدیل شدن سعدیه به مجموعه کامل و بدون عیب و نقص، ساختمان‌های جانبی در آن دیده می‌شوند که قسمت‌های خدماتی در آن مشغول هستند. این مجموعه محلی برای استراحت و پذیرایی از بازدید‌کنندگان تدارک دیده و چای خانه‌ای که در زیر زمین ساخته شده است، فضای مناسبی را برای بازدیدکنندگان به ارمغان آورده است.

دفتر مجموعه و کتابخانه عمومی نیز دو ساختمان آجری مجموعه را تشکیل می‌دهند که در کنار حوض ماهی قرار گرفته‌اند. ساختمان سرویس بهداشتی نیز در گوشه‌ای از مجموعه به چشم می‌خورد.

راه دسترسی به آرامگاه سعدی

آدرس مقبره سعدی: استان فارس، ۴ کیلومتری شمال شرق شیراز، بلوار بوستان، جنب باغ دلگشا

افرادی که قصد دارند برای رفتن به سعدیه از وسایل نقلیه عمومی استفاده کنند، می‌توانند از اتوبوس‌های خطوط پایانه شهید دستغیب، پایانه نمازی و بلوار نارنجستان استفاده کرده و در‌ایستگاه سعدیه پیاده شوند. بعد از پیاده شدن از اتوبوس با اندکی پیاده روی به سعدیه خواهید رسید.

اطلاعات بازدید

زمان بازدید از سعدیه همه روزه از ساعت ۸: ۳۰ تا ۲۲: ۳۰ می‌باشد.

۹ و ۱۰ محرم روز‌های تاسوعا و عاشورای حسینی، ۲۱ رمضان شهادت‌امیرالمؤمنین امام علی، ۲۸ صفر رحلت پیامبر اسلام، ۱۴ خرداد رحلت امام خمینی و ۲۵ شوال شهادت امام جعفر صادق روز‌های تعطیلی مجموعه سعدیه هستند.

جمع‌بندی

سعدیه مقبره و آرامگاه شیخ اجل، سعدی شیرازی یکی از پر فروغترین شعرای ایرانی در تاریخ می‌باشد که سال‌های زیادی است افراد بسیاری از ایران و از اقصی نقاط جهان برای بازدید از این آرامگاه به شیراز می‌آیند. این مجموعه در حال حاضر یکی از جاذبه‌های دیدنی و تاریخی شهر شیراز به حساب می‌آید.

مجموعه سعدیه در زیباترین حالت خود قرار دارد که باغ بی‌نظیری آن حس آرامشی را برای بازدیدکنندگان آن به ارمغان می‌آورد. بازدید از این مجموعه یکی از اولویت‌های هر فرد بعد از سفر به شیراز خواهد بود و شما نیز بعد از سفر به شیراز از دیدن این مجموعه‌ی زیبا غافل نشوید. آرامگاه سعدی یکی از مکانهای دیدنی و تاریخی استان فارس محسوب می شود.

در این مقاله از وب سایت گردیشه تلاش کردیم تا به معرفی کامل و جامع مجموعه سعدیه شیراز بپردازیم. ‌امیدواریم که از مطالعه این مقاله و کسب اطلاعات ارزشمند لذت کافی را برده باشید.